مبصر ترین درس از دنیاگیری آنفلوانزای سال ۱۹۱۸ آن است که رهبران باید حقیقت را به مردم بگویند؛ فارغ از اینکه گوش دادن آن تا چه معادل ابدار باشد.
این بخشی از سخنان جان بری، مورخ و نویسنده ی کتاب نامدار «آنفلوانزای بزرگ» (The Great Influenza) است. او اعتقاد دارد دروغ های شانس ها در تلاطم دنیاگیری آنفلوانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸ مولود ی مگر وحشت بیش تر، قرنطینه ی شدیدتر و درد و رنجی عمیق نم بخاطر مردم تو برنداشت.
در سال ۱۹۱۸، ویروسی جدید و پیچیده تمدن بشر را تو بحبوحه ی جنگ جهانی ابتدا هدف قرار عدل. این ویروسکه بعدها عامل بیماری آنفلوانزای اسپانیایی اسم گرفت، با شیوع ناگهانی و گسترش سریع خود توانست جمعیتی بین ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون (یا بوسیله روایتی ۱۷ تا ۵۰ میلیون نفر) را به غبطه مرگ بکشاند. باتوجه به پری ۱/۸ میلیارد نفری زمین داخل آن زمان، چنین آماری پیمانه با اجل ۲۲۰ الی ۴۳۰ میلیون نفر انسان تو دنیای امروز بود. اواخر سال گذشته نیز بیماری تنفسی جدیدی با منشا ویروسی حمله ی خود را به جوامع انسانی آغاز کرد و حال پس از چند ماه، ابعاد این دنیاگیری تازه برایمان درحال آشکار شدن است. ما امروزه می دانیم بیماری موسوم بوسیله کووید ۱۹، قطعا تهدیدی موکد برای سلامت بشر محسوب می شود و نیز اطمینان داریم که این بیماری بوسیله حد ی آنفلوانزای اسپانیایی مرگبار نیست؛ ولی واقعیت آن است که برخلاف تصورات افکار عمومی، این مصیبت زیاد خطرناک تیز از آنفلوانزای خوکی (N1H1) بوده و از محاسبه مهارپذیری هیچ گونه شباهتی به سارس (SARS)، سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS) خواه ابولا ندارد؛ چراکه تمامی این بیماری ها علی رغم قیمت کشندگی بالاتر، به راحتی مهار می شدند.
حدود ۱۵ سال پیش، عفونت ویروسی دیگری بانام آنفلوانزای پرندگان داخل آسیا شایع شد؛ بلای ناگهانی هولناکی که ۶۰ درصد از مبتلایان را به اشتیاق مرگ می کشاند. زنگ آژیر را برای یک دنیاگیری صدمه آمیز به ندا تو آمد و قضا و قدر ها خویشتن را برای بدترین سناریوی امکان پذیر آماده کردند. بخشی از این تقلا ها شامل تجزیه وتحلیل اتفاقات سال ۱۹۱۸ باهدف اتخاذ یک استراتژی مناسب برای مقابله با همگی گیری جدید می شد. جان بری، یکی از کسانی حیات که به دلیل سوابق خود در تاریخچه شناسی و آشنایی با اتفاقات سال ۱۹۱۸ برای مشارکت درون گروهی از پژوهشگران به خدمت گماشته شد. در حقیقت، این گروه مقرری داشت پیشنهادهای مداخلات غیردارویی را درمورد مصیبت هایی عرضه کنند که تا آن زمان، هیچ گونه دارویی برایشان داخل دسترس نبود.
دستاورد کار این گروه از پژوهشگران همان توصیه هایی است که این روزها به کرّات می شنوید: دوری گزینی اجتماعی، شست وشوی مکرر دست ها، نگه داشتن ساعد مقابل رخ تو هنگام سرفه و ماندن داخل خانه هنگام عاطفه بیماری. هیچ کدام از این توصیه ها به تنهایی سلامت بالایی درمقابل بیماری خلق کردن نخواهد کرد؛ اما امید می رود که درصوت رعایت حداکثری این نکات ازسوی اکثریت مردم، بتوان جلوی سرعت انتشار بلای ناگهانی را گرفت خواه به اصطلاح همه گیرشناسان، منحنی ابتلای بیماری را تسطیح کرد. اجرای این استراتژی بوسیله روشن ساده می آمد ولی درعمل اصلا این نحو نبود. همان گونه که افراد با اخذ یک رژیم غذایی دقیقا می دانند که باید چه غذاهایی را بخورند ولی باز تیمار از انجام آن ضابطه باز می زنند؛ اینجا همچنین آدم از رعایت چند نکته ی سهل ی بهداشتی نیز انکار می روزند؛ امتناعی که این کود به بهای جان آن ها تمام می شود.بیماری کرونا متجاوز خطرناک نمدار از آنفلوانزای خوکی (N1H1) بوده و از شمارش مهارپذیری هیچ متد شباهتی به سارس (SARS)، سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS) و ابولا ندارد
به عقیده ی بری، اگر تو وضعیت فعلی بخواهیم راسا رفتار به شفاعت کنیم؛ نخست باید بفهمیم که کدام یک از استراتژی های پیش رو در ادا اقبال توفیق دارند و کدام یک از پیش شکست زده اند. به نشانی مثال، راهبرد مهار (Containment) را درون رویت بگیرید؛ در این مرحله سعی می شود جلوی انتشار یک ویروس خمود شود یا تا اینکه آن را به کلی نابود کرد. جلوه گر است که برای مصیبت فعلی ما این فرصت را ازدست داده ایم و این یک استراتژی شکست خورده محسوب می شود. چین از بسیاری جهات توانست عملکردی فراتر از بهینه مدل های خوش بینانه از خود نشان دهد؛ اما اهمال این سرزمین در واکنش سریع طی روزهای اولیه باعث شد ویروس شانس در رو از نقطه ی نخست و ترویج در سرتاسر جهان را بیابد. این اتفاقی است که درصورت وقوع، دیگر نمی قابلیت جلوی ویروس را گرفت. در حال حاضر، ویروس باسرعت چه در کشورهای توسعه یافته مجهزبه سیستم های درمانی پیشرفته و چه در کشورهای ترقی نیافته با زیرساخت های ناتوان بهداشتی درون حال پراکندن است. این بدان معنا است که بیماری کووید ۱۹ آمده است که بماند و تا مدت ها می تواند سلامت عمومی کشورها را تهدید کند؛ این تهدید حتی شامل کشورهایی خواهد شد که پیش زیرفون توانسته اند موج قبلی شیوع بیماری را مهار کنند.
با شکست در استراتژی مهار، امروزه بسیاری از کشورها همانند ایالات متحده هوشیار کود ی سرکوب (Suppression) شده اند. این وهله شامل شناسایی مبتلایان، قرنطینه کردن آن ها، ردیابی افراد در مناسبت با مبتلایان و درخواست خودقرنطینگی از آنان است. سرعت عمل کشورها تو پیاده سازی این استراتژی خوش نویسی آینده ی ملک را جلوه گر خواهد کرد: کشورها خواه بوسیله وضعیتی شبیه ایتالیا دستخوش خواهند شد که همه چیز در آن از کنترل خارج شده است یا به محرر نسبی کشوری مانند کره ی جنوبی خواهند رسید که اندکی پیش توانست با عمل ۲۷۰ هزار تست درمیان جمعیت ۵۱ میلیونی خود، مصیبت را (درون ظاهر) زیر کنترل درآورد.
ولی زمانی می توان از استراتژی سرکوب انتظار استخراج نتیجه ی مطلوب را داشت که مبتلایان واقعا اطلاع شوند. بدیهی است که درون کشوری مانند ایالات متحده که تاکنون تنها توانسته حدود ۴۰ هزار تست را در میان پری ۳۳۰ میلیون نفری خود ایفا دهد، رسیدن به مولود ی سلیقه امری دشوار تلقی می شود. با این حال، اتخاذ این طور رویکردی همچنان قیمت تجربه کردن را خواهد داشت؛ چراکه تا اینکه موفقیت نسبی کشورها درون این امر نیز می تواند سرعت سرایت ویروس را کاهش دهد و زمان کافی برای پیدایش و دارو را تو اختیار متخصصان بگذارد.مقاله های مرتبط:احتمالا همه مبتلا خواهیم شد؛ چرا ویروس کرونا جدید مهارشدنی نیست؟چرا ارج مرگ ومیر ویروس کرونا در کشورهای متنوع به روشنی متفاوت است؟
ویروس کرونا چیست؟ علائم بیماری، نحوه انتقال و روند شیوع
بری می گوید درصورت شکست در استراتژی سرکوب، باید محاکمه های «کاهش حداکثری» را تو پیش گرفت تا آثار منفی بیماری را در جامعه تاحدامکان کنترل کرد. او از آمار رسمی ملک چین شهید می آورد که چگونه در شهری قرین ووهان نرخ اجل ومیر حدود ۵/۸ درصد گزارش شد؛ درحالی که درون دیگر نقاط چروک این نرخ تنها به ۰/۷ درصد رسید. این اختلاف ۸ برابری تنها با بوسیله کارگیری یک سیستم درمانی قدرتمند و اشباع شده قابل توضیح است و اینجا است که عظمت تسطیح نمودار ابتلا در جامعه و کاهش ضیق بر سیستم درمانی معلوم می شود؛ موضوعی که باتوجه به چالش هایی نظیر ظرفیت پذیرش جامعه و فساد اعتماد عمومی به سیاست مدارن عزب در کلام، آسان به دید می رسد.
بری کوشیده است فدایی از مهم ترین سئوال های مرتبط با ابعاد بحران پیش رو را باتوجه بوسیله تجربیات گذشته اش درمورد بیماری آنفلوانزای سال ۱۹۱۸ پاسخ دهد. در ادامه ی این نوشتار، به متن پرسش وپاسخی می پردازیم که سین ایلینگ، روزنامه نگار سایت خبری Vox در مصاحبه ی اخیر خویشتن با بری مطرح کرده است:آیا بنابر امتحان ی دوران زندگی خویشتن می توانید بگویید کرونا نزدیک ترین بلای ناگهانی بوسیله آنفلوانزای سال ۱۹۱۸ به حساب می آید؟
هیچ بیماری حتی به گرد پای آن بی آرامی نمی رسد. البته با مسری آنفلوانزای N1H1 در سال ۲۰۰۹ این تشویش ساختن شد که شاید شرایط بتواند به همان وخامت پیش رود؛ اما اندکی بعد، معلوم شد که این بیماری رفتاری نسبتا ملایم دارد. در حقیقت، چنانچه علم بیولوژی مولکولی نبود، شاید ما حتی متوجه حیات این بیماری نیز نمی شدیم. بنابراین هیچگاه کدام از مواردی که از سال ۱۹۱۸ تاکنون تماشاگر آن بوده ایم، کوچک ترین شباهتی به آنچه آن زمان صورت داد، ندارد. باید خوش شانس باشیم که بیش از یکبار در طول زندگی خویشتن با چنین ویروسی مواجه نشویم.
شرایط فعلی ما چه تفاوت هایی با شرایط سال ۱۹۱۸ دارد؟
بزرگ ترین نفاق داخل جمعیت شناسی گروه هدف این دو بیماری است. در سال ۱۹۱۸، بسرنوشت شوم دچار کردن اعظم افرادی که جان باختند، بین ۱۸ تا ۴۵ سال سن داشتند. شاید بتوان گفت دوسوم مرگ ومیرها داخل این گروه سنی رخ داد. در سال ۱۹۱۸، حدود ۹۰ درصد از شدت مرگ ومیرها درون پری زیر ۶۵ سال رخساره داد. واضح حیات که افراد مرشد درون سال ۱۹۱۸ سابقه ی ابتلا بوسیله یک وضع ویروس خفیف خیس متشابه به ویروس آنفلوانزای ۱۹۱۸ را تو عهد شباب خود داشته اند و از این رو، سیستم ایمنی بدن آن ها از نوعی سلامت طبیعی برای مقابله با ویروس جدید برخوردار شده بود.بزرگ ترین خبط در مورد آنفلوانزای سال ۱۹۱۸، دروغ گفتن نصیب و قسمت به مردم بود
تباین دیگر تو طول دوران کمون این دو بیماری است. متوسط عهد کمون بیماری آنفلوانزا حدود دو روز است و هرگز به بیش از ۴ روز نخواهد رسید. این زمان بخاطر بیماری کرونا حدود دو برابر است و حتی می تواند بیش تیز از آن نیز طول بکشد. این می تواند هم خبری خوب تلقی شود و حزن خبری بد. خوب از آن جهت که می تواند فرصت کافی برای تماس، ردگیری، قرنطینه سازی و اقداماتی نظیر آن مهیا شود؛ مواردی که در خلال ابراز همه گیری آنفلوانزا تقریبا غیرممکن بود. و بد از آن جهت که ویروس می تواند درون بازه ی زمانی طولانی لطافت پنهان بماند و مردم زیاد تری را آلوده بطی ء. همچنین بوسیله نظر می رسد سرعت اشاعه این بیماری بیش تر از آنفلوانزا است.
اینجا یک مغایرت مثبت دیده می شود: علی رغم مسری بودن زیاد تر، نرخ مرگ ومیر بیماری کرونا کم تر از آنفلوانزای ۱۹۱۸ به رویت می آید. ارزش مرگ ومیر آنفلوانزای اسپانیایی (دستکم درون باختر) حدود ۲ درصد حیات. تو حصه های دیگر جهان این قیمت زیاد زیاد بسیار برنده از این حیات. به عنوان مثال، چیزی حدود ۷ درصد از کچل جمعیت ایران داخل آن زمان جان خود را ازدست دادند. به شکلی مشابه، شاید حدود پنج درصد از پری مکزیک نیز جان باختند (هرچند درمورد ارزش واقعی تلفات شاگرد از آنفلوانزای سال ۱۹۱۸ اختلاف نظرهایی وجود دارد). این روش بود که با آمار اجل ومیری بین ۵۰ الی ۱۰۰ میلیون نفری درون سال ۱۹۱۸ مواجه شدیم.به نظر شما، بزرگ ترین و بارزترین خبط در سال ۱۹۱۸ متوجه کدام دسته بود؟ دولت ها، جوامع محلی یا افراد؟
دولت دروغ گفت. آن ها درباره ی همه چیز دروغ گفتند. ما (ایالات متحده) در میانه ی یک هیاهو بودیم و دولت دروغ گفت؛ چراکه نمی خواست جدیت های ایفا شده در غوغا بی مولود بماند. افراد صاحب صلاحیت درون حوزه ی سلامت عمومی بوسیله آدم گفتند این عزب یک آنفلوانزای معمولی با معروف متفاوت است. به بیان ساده، آن ها حقیقت را به آدم نگفتند.چقدر طول کشید که حقیقت فقره بی پرده شود؟
چندان طول نکشید. مردم وقتی دیدند همسایگانشان تنها در حرمت ۲۴ روزگار پس از بروز علایم می میرند، همه چیز را فهمیدند. انسان در خیابان دچار خونریزی از بینی، دهان، چشمان و گوش ها می شدند. وحشتناک وجود. همه به سرعت فهمیدند که این یک آنفلوانزای معمولی نیست.و عواقب این دروغ چه بود؟
فاجعه، مردم تکیه گاه خود را نسبت بوسیله همه چیز ازدست دادند. تکیه گاه خود نسبت به دولت، به آنچه به آن ها گفته می شد و حتی نسبت به یکدیگر. این منجر به انزوای بسیار پر حرارت آدم شد. اگر توکل از بین برود، هر کسی عزب به تامل خودش خواهد بود و این خراب گرترین غریزه ای است که در بحرانی با این ابعاد می تواند طریق برآورد.
درون بیش نمدار فجایع، جوامع با یکدیگر متحد می شوند و داخل برخی از مناطق و شهرها بزرگ ترین ساختارهای اجتماعی درهم می شکنند. من در کتاب خود، درباره ی تحلیل تدریجی اعتماد اشتراکی در تمامی لایه های اجتماع و فروپاشی زنجیره ای ناشی از آن گفتگو کرده ام. ولی تو این میان، پیامدهای نظری نیز به چشم می خورد. برای مثال، نبود تکیه گاه موجب می شود اقدامات حیاتی در حوزه ی سلامت اشتراکی بوسیله موقع ایفا نشود؛ چراکه مردم اصلا آنچه را که به آن ها گفته می شود، باور ندارند. و زمانی دولت مجبور بوسیله شفاف سازی شد که دیگر حکم از فقره گذشته بود.[آن موقع دیگر] ویروس به شکل گسترده ای پخش شده وجود.
بنابراین کذب و لیس توکل به بهای جان بسیاری از افراد تمام شد.
شما داخل جایی نقل قولی از یک دانشمند آورده اید که می گفت :«ما عزب چند هفته تا محوشدن از صحنه ی زمانه فاصله داشتیم». اوضاع تو واقعیت چقدر بد بود؟
[واقعا] بد. البته فداکار مناطق در کنترل اوضاع بهتر از بقیه ایفا کردند. ولی در گزارش صلیب قزل مواردی از گرسنگی متعدد و مرگ تو جوامع روستایی به چشم می خورد؛ چراکه هیچ کس دلاوری نداشت بخاطر آن ها غذا ببرد. شدت التهاب و وحشت تا این کمیت بالا بود. جامعه عملا تا آستانه ی فروپاشی پیش رفته وجود.باتوجه بوسیله سابقه ی مطالعات خود در وابستگی با همه گیری ۱۹۱۸، نظرتان درمورد چالش تصمیم گیری میان گزارش دادن منبع بوسیله مردم و خودداری از ابداع وحشت اشتراکی چیست؟
خب، این یک استفسار همیشگی است. غلام هیچ سند علمی برای اثبات این حرفم ندارم ولی از دیدگاه من، مردم بسیار راحت زیرفون می توانند با ذات و واقعیت پهلو بیایند تا با تردید و بلاتکلیفی. اگر تو حال تماشای یک فیلم سهمگین باشید، فرض شما هموار هیولا را هولناک تیز از آنچه که هست، نمایان می یواش. به محض اینکه هیولا روی ورقه رک می شود -فارغ از اینکه واقعا تا چد نمودار ترسناکی داشته باشد- بازهم کمینه زیرفون از قبل علت وحشت شما خواهد شد.آدم اعتماد خود را نسبت به همه چیز ازدست دادند. اعتماد خود نسبت بوسیله دولت، به آنچه بوسیله آن ها گفته می شد و حتی نسبت به یکدیگر.
برای همین است که من از عبارت «تماس ریسک» (risk communication) متنفر هستم؛ چراکه این فرایند به معنای مدیریت واقعیت است. از دیدگاه من، شما نباید منبع را مدیریت کنید. باید تنها حقیقت را بگویید (توضیح: ارتباط ریسک، فرایند اطلاع رسانی افراد متاثر از انواع مخاطرات در تک خطراتی است که به صورت بالفعل آن افراد، اموال یا اجتماع را ترساندن می نرم).رئیس جمهور ترامپ در واکنش اولیه ی خود نسبت به نزاع جدیت کرد اهمیت آن را کمتر نمدار از حد واقع جلوه دهد و حتی انتقادات مطرح شده را نوعی «فریب» معرفی کردن کرد. شبکه ی فاکس نیوز همچنین این سر بی سابقه گیری را تا همین اواخر امتداد رحم ولی درون حال حاضر، لحن تمامی افراد دیگر عوض شده است. آیا این اشتباهات ابتدایی هزینه ی زیادی به ما نحمیل نکرده است؟
دقیقا همین طور است. شکی زدودن که این رفتار خرج ی سنگینی برایمان به خشکی امدن جای گذاشته است. نکته ی عجیب این است که پیش ازاین مقصود شخصی خویشتن ترامپ متصل روی بی پرده سخن تفسیر کردن حیات. شکی ازاله که او درون ظهر درهای بسته از واقعیت ماجرا باخبر شده بود؛ ولی در افکار عمومی آن را کم تر از قطع واقع جلوه داد. این غرض نفقه های سنگینی بخاطر ما دربرداشته است که هنوز نمی توان آن را برآورد کرد.فایده جمعی ما نسبت به تلاطم فعلی را در مقایسه با نفوذ کردن جمعی داخل سال ۱۹۱۸ چگونه تقویم می کنید؟
نمی نبوغ تقاضا کرد که در سال ۱۹۱۸ یک تاثیر پرسنل بوسیله خصوص روی رحم. این واکنش در هر شهر نسبت بوسیله شهر دیگر متفاوت وجود. اما آن موقع افرادی بودند که می گفتند این ویروس یک نقشه ازسوی دموکرات ها برای تضعیف ریاست جمهوری بوده است. امروزه کسی چنین چیزی را به اصطلاح نمی آورد. ولی هنوز باید دید که آیا ما به صورت جمعی نیز با این چالش رو به رو خواهیم شد خواه نه. ما تنها درون آغاز این ماجرا هستیم. ما در میزان گیری های بدوی بد عمل کردیم و هنوز مشخص حلق که آدم تا چه حد الزامات مربوط بوسیله کناره گیری گزینی اجتماعی را جدی بگیرند. اما اوضاع به سرعت در حال تغییر است. اقدام نظریه مردم در آینده و میزان سازگاری این رفتار با پند های متخصصان حوزه ی سلامت اشتراکی مشخص خواهد کرد که اوضاع تا چه پیمانه و با چه سرعتی رو بوسیله وخامت خواهد رفت. کشورهایی مانند کره ی جنوبی توانستند به خوبی با این چالش مواجه شوند. نمی دانم که آیا ما نیز به همان اندازه فیروز خواهیم بود یا خیر.بیشتر بخوانید:دوردش کارمزد دریافتی خویشتن از رستوران های محلی را ۵۰ درصد کاهش می دهدتردد بین شهرهای یک استان، آزاد استاوبر بین راننده ها و مأموران تحویل کالا ماسک تنفسی توزیع می کندجهان پساکرونا از نگاه یووال نوح هراریآمازون آزمایشگاه اختصاصی برای تشخیص ویروس کرونا در میان کارمندان وضع اندازی می نرم
این بخشی از سخنان جان بری، مورخ و نویسنده ی کتاب نامدار «آنفلوانزای بزرگ» (The Great Influenza) است. او اعتقاد دارد دروغ های شانس ها در تلاطم دنیاگیری آنفلوانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸ مولود ی مگر وحشت بیش تر، قرنطینه ی شدیدتر و درد و رنجی عمیق نم بخاطر مردم تو برنداشت.
در سال ۱۹۱۸، ویروسی جدید و پیچیده تمدن بشر را تو بحبوحه ی جنگ جهانی ابتدا هدف قرار عدل. این ویروسکه بعدها عامل بیماری آنفلوانزای اسپانیایی اسم گرفت، با شیوع ناگهانی و گسترش سریع خود توانست جمعیتی بین ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون (یا بوسیله روایتی ۱۷ تا ۵۰ میلیون نفر) را به غبطه مرگ بکشاند. باتوجه به پری ۱/۸ میلیارد نفری زمین داخل آن زمان، چنین آماری پیمانه با اجل ۲۲۰ الی ۴۳۰ میلیون نفر انسان تو دنیای امروز بود. اواخر سال گذشته نیز بیماری تنفسی جدیدی با منشا ویروسی حمله ی خود را به جوامع انسانی آغاز کرد و حال پس از چند ماه، ابعاد این دنیاگیری تازه برایمان درحال آشکار شدن است. ما امروزه می دانیم بیماری موسوم بوسیله کووید ۱۹، قطعا تهدیدی موکد برای سلامت بشر محسوب می شود و نیز اطمینان داریم که این بیماری بوسیله حد ی آنفلوانزای اسپانیایی مرگبار نیست؛ ولی واقعیت آن است که برخلاف تصورات افکار عمومی، این مصیبت زیاد خطرناک تیز از آنفلوانزای خوکی (N1H1) بوده و از محاسبه مهارپذیری هیچ گونه شباهتی به سارس (SARS)، سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS) خواه ابولا ندارد؛ چراکه تمامی این بیماری ها علی رغم قیمت کشندگی بالاتر، به راحتی مهار می شدند.
حدود ۱۵ سال پیش، عفونت ویروسی دیگری بانام آنفلوانزای پرندگان داخل آسیا شایع شد؛ بلای ناگهانی هولناکی که ۶۰ درصد از مبتلایان را به اشتیاق مرگ می کشاند. زنگ آژیر را برای یک دنیاگیری صدمه آمیز به ندا تو آمد و قضا و قدر ها خویشتن را برای بدترین سناریوی امکان پذیر آماده کردند. بخشی از این تقلا ها شامل تجزیه وتحلیل اتفاقات سال ۱۹۱۸ باهدف اتخاذ یک استراتژی مناسب برای مقابله با همگی گیری جدید می شد. جان بری، یکی از کسانی حیات که به دلیل سوابق خود در تاریخچه شناسی و آشنایی با اتفاقات سال ۱۹۱۸ برای مشارکت درون گروهی از پژوهشگران به خدمت گماشته شد. در حقیقت، این گروه مقرری داشت پیشنهادهای مداخلات غیردارویی را درمورد مصیبت هایی عرضه کنند که تا آن زمان، هیچ گونه دارویی برایشان داخل دسترس نبود.
دستاورد کار این گروه از پژوهشگران همان توصیه هایی است که این روزها به کرّات می شنوید: دوری گزینی اجتماعی، شست وشوی مکرر دست ها، نگه داشتن ساعد مقابل رخ تو هنگام سرفه و ماندن داخل خانه هنگام عاطفه بیماری. هیچ کدام از این توصیه ها به تنهایی سلامت بالایی درمقابل بیماری خلق کردن نخواهد کرد؛ اما امید می رود که درصوت رعایت حداکثری این نکات ازسوی اکثریت مردم، بتوان جلوی سرعت انتشار بلای ناگهانی را گرفت خواه به اصطلاح همه گیرشناسان، منحنی ابتلای بیماری را تسطیح کرد. اجرای این استراتژی بوسیله روشن ساده می آمد ولی درعمل اصلا این نحو نبود. همان گونه که افراد با اخذ یک رژیم غذایی دقیقا می دانند که باید چه غذاهایی را بخورند ولی باز تیمار از انجام آن ضابطه باز می زنند؛ اینجا همچنین آدم از رعایت چند نکته ی سهل ی بهداشتی نیز انکار می روزند؛ امتناعی که این کود به بهای جان آن ها تمام می شود.بیماری کرونا متجاوز خطرناک نمدار از آنفلوانزای خوکی (N1H1) بوده و از شمارش مهارپذیری هیچ متد شباهتی به سارس (SARS)، سندرم تنفسی خاورمیانه (MERS) و ابولا ندارد
به عقیده ی بری، اگر تو وضعیت فعلی بخواهیم راسا رفتار به شفاعت کنیم؛ نخست باید بفهمیم که کدام یک از استراتژی های پیش رو در ادا اقبال توفیق دارند و کدام یک از پیش شکست زده اند. به نشانی مثال، راهبرد مهار (Containment) را درون رویت بگیرید؛ در این مرحله سعی می شود جلوی انتشار یک ویروس خمود شود یا تا اینکه آن را به کلی نابود کرد. جلوه گر است که برای مصیبت فعلی ما این فرصت را ازدست داده ایم و این یک استراتژی شکست خورده محسوب می شود. چین از بسیاری جهات توانست عملکردی فراتر از بهینه مدل های خوش بینانه از خود نشان دهد؛ اما اهمال این سرزمین در واکنش سریع طی روزهای اولیه باعث شد ویروس شانس در رو از نقطه ی نخست و ترویج در سرتاسر جهان را بیابد. این اتفاقی است که درصورت وقوع، دیگر نمی قابلیت جلوی ویروس را گرفت. در حال حاضر، ویروس باسرعت چه در کشورهای توسعه یافته مجهزبه سیستم های درمانی پیشرفته و چه در کشورهای ترقی نیافته با زیرساخت های ناتوان بهداشتی درون حال پراکندن است. این بدان معنا است که بیماری کووید ۱۹ آمده است که بماند و تا مدت ها می تواند سلامت عمومی کشورها را تهدید کند؛ این تهدید حتی شامل کشورهایی خواهد شد که پیش زیرفون توانسته اند موج قبلی شیوع بیماری را مهار کنند.
با شکست در استراتژی مهار، امروزه بسیاری از کشورها همانند ایالات متحده هوشیار کود ی سرکوب (Suppression) شده اند. این وهله شامل شناسایی مبتلایان، قرنطینه کردن آن ها، ردیابی افراد در مناسبت با مبتلایان و درخواست خودقرنطینگی از آنان است. سرعت عمل کشورها تو پیاده سازی این استراتژی خوش نویسی آینده ی ملک را جلوه گر خواهد کرد: کشورها خواه بوسیله وضعیتی شبیه ایتالیا دستخوش خواهند شد که همه چیز در آن از کنترل خارج شده است یا به محرر نسبی کشوری مانند کره ی جنوبی خواهند رسید که اندکی پیش توانست با عمل ۲۷۰ هزار تست درمیان جمعیت ۵۱ میلیونی خود، مصیبت را (درون ظاهر) زیر کنترل درآورد.
ولی زمانی می توان از استراتژی سرکوب انتظار استخراج نتیجه ی مطلوب را داشت که مبتلایان واقعا اطلاع شوند. بدیهی است که درون کشوری مانند ایالات متحده که تاکنون تنها توانسته حدود ۴۰ هزار تست را در میان پری ۳۳۰ میلیون نفری خود ایفا دهد، رسیدن به مولود ی سلیقه امری دشوار تلقی می شود. با این حال، اتخاذ این طور رویکردی همچنان قیمت تجربه کردن را خواهد داشت؛ چراکه تا اینکه موفقیت نسبی کشورها درون این امر نیز می تواند سرعت سرایت ویروس را کاهش دهد و زمان کافی برای پیدایش و دارو را تو اختیار متخصصان بگذارد.مقاله های مرتبط:احتمالا همه مبتلا خواهیم شد؛ چرا ویروس کرونا جدید مهارشدنی نیست؟چرا ارج مرگ ومیر ویروس کرونا در کشورهای متنوع به روشنی متفاوت است؟
ویروس کرونا چیست؟ علائم بیماری، نحوه انتقال و روند شیوع
بری می گوید درصورت شکست در استراتژی سرکوب، باید محاکمه های «کاهش حداکثری» را تو پیش گرفت تا آثار منفی بیماری را در جامعه تاحدامکان کنترل کرد. او از آمار رسمی ملک چین شهید می آورد که چگونه در شهری قرین ووهان نرخ اجل ومیر حدود ۵/۸ درصد گزارش شد؛ درحالی که درون دیگر نقاط چروک این نرخ تنها به ۰/۷ درصد رسید. این اختلاف ۸ برابری تنها با بوسیله کارگیری یک سیستم درمانی قدرتمند و اشباع شده قابل توضیح است و اینجا است که عظمت تسطیح نمودار ابتلا در جامعه و کاهش ضیق بر سیستم درمانی معلوم می شود؛ موضوعی که باتوجه به چالش هایی نظیر ظرفیت پذیرش جامعه و فساد اعتماد عمومی به سیاست مدارن عزب در کلام، آسان به دید می رسد.
بری کوشیده است فدایی از مهم ترین سئوال های مرتبط با ابعاد بحران پیش رو را باتوجه بوسیله تجربیات گذشته اش درمورد بیماری آنفلوانزای سال ۱۹۱۸ پاسخ دهد. در ادامه ی این نوشتار، به متن پرسش وپاسخی می پردازیم که سین ایلینگ، روزنامه نگار سایت خبری Vox در مصاحبه ی اخیر خویشتن با بری مطرح کرده است:آیا بنابر امتحان ی دوران زندگی خویشتن می توانید بگویید کرونا نزدیک ترین بلای ناگهانی بوسیله آنفلوانزای سال ۱۹۱۸ به حساب می آید؟
هیچ بیماری حتی به گرد پای آن بی آرامی نمی رسد. البته با مسری آنفلوانزای N1H1 در سال ۲۰۰۹ این تشویش ساختن شد که شاید شرایط بتواند به همان وخامت پیش رود؛ اما اندکی بعد، معلوم شد که این بیماری رفتاری نسبتا ملایم دارد. در حقیقت، چنانچه علم بیولوژی مولکولی نبود، شاید ما حتی متوجه حیات این بیماری نیز نمی شدیم. بنابراین هیچگاه کدام از مواردی که از سال ۱۹۱۸ تاکنون تماشاگر آن بوده ایم، کوچک ترین شباهتی به آنچه آن زمان صورت داد، ندارد. باید خوش شانس باشیم که بیش از یکبار در طول زندگی خویشتن با چنین ویروسی مواجه نشویم.
شرایط فعلی ما چه تفاوت هایی با شرایط سال ۱۹۱۸ دارد؟
بزرگ ترین نفاق داخل جمعیت شناسی گروه هدف این دو بیماری است. در سال ۱۹۱۸، بسرنوشت شوم دچار کردن اعظم افرادی که جان باختند، بین ۱۸ تا ۴۵ سال سن داشتند. شاید بتوان گفت دوسوم مرگ ومیرها داخل این گروه سنی رخ داد. در سال ۱۹۱۸، حدود ۹۰ درصد از شدت مرگ ومیرها درون پری زیر ۶۵ سال رخساره داد. واضح حیات که افراد مرشد درون سال ۱۹۱۸ سابقه ی ابتلا بوسیله یک وضع ویروس خفیف خیس متشابه به ویروس آنفلوانزای ۱۹۱۸ را تو عهد شباب خود داشته اند و از این رو، سیستم ایمنی بدن آن ها از نوعی سلامت طبیعی برای مقابله با ویروس جدید برخوردار شده بود.بزرگ ترین خبط در مورد آنفلوانزای سال ۱۹۱۸، دروغ گفتن نصیب و قسمت به مردم بود
تباین دیگر تو طول دوران کمون این دو بیماری است. متوسط عهد کمون بیماری آنفلوانزا حدود دو روز است و هرگز به بیش از ۴ روز نخواهد رسید. این زمان بخاطر بیماری کرونا حدود دو برابر است و حتی می تواند بیش تیز از آن نیز طول بکشد. این می تواند هم خبری خوب تلقی شود و حزن خبری بد. خوب از آن جهت که می تواند فرصت کافی برای تماس، ردگیری، قرنطینه سازی و اقداماتی نظیر آن مهیا شود؛ مواردی که در خلال ابراز همه گیری آنفلوانزا تقریبا غیرممکن بود. و بد از آن جهت که ویروس می تواند درون بازه ی زمانی طولانی لطافت پنهان بماند و مردم زیاد تری را آلوده بطی ء. همچنین بوسیله نظر می رسد سرعت اشاعه این بیماری بیش تر از آنفلوانزا است.
اینجا یک مغایرت مثبت دیده می شود: علی رغم مسری بودن زیاد تر، نرخ مرگ ومیر بیماری کرونا کم تر از آنفلوانزای ۱۹۱۸ به رویت می آید. ارزش مرگ ومیر آنفلوانزای اسپانیایی (دستکم درون باختر) حدود ۲ درصد حیات. تو حصه های دیگر جهان این قیمت زیاد زیاد بسیار برنده از این حیات. به عنوان مثال، چیزی حدود ۷ درصد از کچل جمعیت ایران داخل آن زمان جان خود را ازدست دادند. به شکلی مشابه، شاید حدود پنج درصد از پری مکزیک نیز جان باختند (هرچند درمورد ارزش واقعی تلفات شاگرد از آنفلوانزای سال ۱۹۱۸ اختلاف نظرهایی وجود دارد). این روش بود که با آمار اجل ومیری بین ۵۰ الی ۱۰۰ میلیون نفری درون سال ۱۹۱۸ مواجه شدیم.به نظر شما، بزرگ ترین و بارزترین خبط در سال ۱۹۱۸ متوجه کدام دسته بود؟ دولت ها، جوامع محلی یا افراد؟
دولت دروغ گفت. آن ها درباره ی همه چیز دروغ گفتند. ما (ایالات متحده) در میانه ی یک هیاهو بودیم و دولت دروغ گفت؛ چراکه نمی خواست جدیت های ایفا شده در غوغا بی مولود بماند. افراد صاحب صلاحیت درون حوزه ی سلامت عمومی بوسیله آدم گفتند این عزب یک آنفلوانزای معمولی با معروف متفاوت است. به بیان ساده، آن ها حقیقت را به آدم نگفتند.چقدر طول کشید که حقیقت فقره بی پرده شود؟
چندان طول نکشید. مردم وقتی دیدند همسایگانشان تنها در حرمت ۲۴ روزگار پس از بروز علایم می میرند، همه چیز را فهمیدند. انسان در خیابان دچار خونریزی از بینی، دهان، چشمان و گوش ها می شدند. وحشتناک وجود. همه به سرعت فهمیدند که این یک آنفلوانزای معمولی نیست.و عواقب این دروغ چه بود؟
فاجعه، مردم تکیه گاه خود را نسبت بوسیله همه چیز ازدست دادند. تکیه گاه خود نسبت به دولت، به آنچه به آن ها گفته می شد و حتی نسبت به یکدیگر. این منجر به انزوای بسیار پر حرارت آدم شد. اگر توکل از بین برود، هر کسی عزب به تامل خودش خواهد بود و این خراب گرترین غریزه ای است که در بحرانی با این ابعاد می تواند طریق برآورد.
درون بیش نمدار فجایع، جوامع با یکدیگر متحد می شوند و داخل برخی از مناطق و شهرها بزرگ ترین ساختارهای اجتماعی درهم می شکنند. من در کتاب خود، درباره ی تحلیل تدریجی اعتماد اشتراکی در تمامی لایه های اجتماع و فروپاشی زنجیره ای ناشی از آن گفتگو کرده ام. ولی تو این میان، پیامدهای نظری نیز به چشم می خورد. برای مثال، نبود تکیه گاه موجب می شود اقدامات حیاتی در حوزه ی سلامت اشتراکی بوسیله موقع ایفا نشود؛ چراکه مردم اصلا آنچه را که به آن ها گفته می شود، باور ندارند. و زمانی دولت مجبور بوسیله شفاف سازی شد که دیگر حکم از فقره گذشته بود.[آن موقع دیگر] ویروس به شکل گسترده ای پخش شده وجود.
بنابراین کذب و لیس توکل به بهای جان بسیاری از افراد تمام شد.
شما داخل جایی نقل قولی از یک دانشمند آورده اید که می گفت :«ما عزب چند هفته تا محوشدن از صحنه ی زمانه فاصله داشتیم». اوضاع تو واقعیت چقدر بد بود؟
[واقعا] بد. البته فداکار مناطق در کنترل اوضاع بهتر از بقیه ایفا کردند. ولی در گزارش صلیب قزل مواردی از گرسنگی متعدد و مرگ تو جوامع روستایی به چشم می خورد؛ چراکه هیچ کس دلاوری نداشت بخاطر آن ها غذا ببرد. شدت التهاب و وحشت تا این کمیت بالا بود. جامعه عملا تا آستانه ی فروپاشی پیش رفته وجود.باتوجه بوسیله سابقه ی مطالعات خود در وابستگی با همه گیری ۱۹۱۸، نظرتان درمورد چالش تصمیم گیری میان گزارش دادن منبع بوسیله مردم و خودداری از ابداع وحشت اشتراکی چیست؟
خب، این یک استفسار همیشگی است. غلام هیچ سند علمی برای اثبات این حرفم ندارم ولی از دیدگاه من، مردم بسیار راحت زیرفون می توانند با ذات و واقعیت پهلو بیایند تا با تردید و بلاتکلیفی. اگر تو حال تماشای یک فیلم سهمگین باشید، فرض شما هموار هیولا را هولناک تیز از آنچه که هست، نمایان می یواش. به محض اینکه هیولا روی ورقه رک می شود -فارغ از اینکه واقعا تا چد نمودار ترسناکی داشته باشد- بازهم کمینه زیرفون از قبل علت وحشت شما خواهد شد.آدم اعتماد خود را نسبت به همه چیز ازدست دادند. اعتماد خود نسبت بوسیله دولت، به آنچه بوسیله آن ها گفته می شد و حتی نسبت به یکدیگر.
برای همین است که من از عبارت «تماس ریسک» (risk communication) متنفر هستم؛ چراکه این فرایند به معنای مدیریت واقعیت است. از دیدگاه من، شما نباید منبع را مدیریت کنید. باید تنها حقیقت را بگویید (توضیح: ارتباط ریسک، فرایند اطلاع رسانی افراد متاثر از انواع مخاطرات در تک خطراتی است که به صورت بالفعل آن افراد، اموال یا اجتماع را ترساندن می نرم).رئیس جمهور ترامپ در واکنش اولیه ی خود نسبت به نزاع جدیت کرد اهمیت آن را کمتر نمدار از حد واقع جلوه دهد و حتی انتقادات مطرح شده را نوعی «فریب» معرفی کردن کرد. شبکه ی فاکس نیوز همچنین این سر بی سابقه گیری را تا همین اواخر امتداد رحم ولی درون حال حاضر، لحن تمامی افراد دیگر عوض شده است. آیا این اشتباهات ابتدایی هزینه ی زیادی به ما نحمیل نکرده است؟
دقیقا همین طور است. شکی زدودن که این رفتار خرج ی سنگینی برایمان به خشکی امدن جای گذاشته است. نکته ی عجیب این است که پیش ازاین مقصود شخصی خویشتن ترامپ متصل روی بی پرده سخن تفسیر کردن حیات. شکی ازاله که او درون ظهر درهای بسته از واقعیت ماجرا باخبر شده بود؛ ولی در افکار عمومی آن را کم تر از قطع واقع جلوه داد. این غرض نفقه های سنگینی بخاطر ما دربرداشته است که هنوز نمی توان آن را برآورد کرد.فایده جمعی ما نسبت به تلاطم فعلی را در مقایسه با نفوذ کردن جمعی داخل سال ۱۹۱۸ چگونه تقویم می کنید؟
نمی نبوغ تقاضا کرد که در سال ۱۹۱۸ یک تاثیر پرسنل بوسیله خصوص روی رحم. این واکنش در هر شهر نسبت بوسیله شهر دیگر متفاوت وجود. اما آن موقع افرادی بودند که می گفتند این ویروس یک نقشه ازسوی دموکرات ها برای تضعیف ریاست جمهوری بوده است. امروزه کسی چنین چیزی را به اصطلاح نمی آورد. ولی هنوز باید دید که آیا ما به صورت جمعی نیز با این چالش رو به رو خواهیم شد خواه نه. ما تنها درون آغاز این ماجرا هستیم. ما در میزان گیری های بدوی بد عمل کردیم و هنوز مشخص حلق که آدم تا چه حد الزامات مربوط بوسیله کناره گیری گزینی اجتماعی را جدی بگیرند. اما اوضاع به سرعت در حال تغییر است. اقدام نظریه مردم در آینده و میزان سازگاری این رفتار با پند های متخصصان حوزه ی سلامت اشتراکی مشخص خواهد کرد که اوضاع تا چه پیمانه و با چه سرعتی رو بوسیله وخامت خواهد رفت. کشورهایی مانند کره ی جنوبی توانستند به خوبی با این چالش مواجه شوند. نمی دانم که آیا ما نیز به همان اندازه فیروز خواهیم بود یا خیر.بیشتر بخوانید:دوردش کارمزد دریافتی خویشتن از رستوران های محلی را ۵۰ درصد کاهش می دهدتردد بین شهرهای یک استان، آزاد استاوبر بین راننده ها و مأموران تحویل کالا ماسک تنفسی توزیع می کندجهان پساکرونا از نگاه یووال نوح هراریآمازون آزمایشگاه اختصاصی برای تشخیص ویروس کرونا در میان کارمندان وضع اندازی می نرم
- ۹۹/۰۱/۲۴
سلام
وب زیبایی دارید!
لطفا به وب من هم سربزنید.
ممنون